عکسها بسیار زیبا و جذاب هستند. وقتیکه مکانها از روی عکسهای قبل و بعد (مثلا 50 سال و بیشتر) مقایسه میشوند گذر تاریخ به زیبائی در آنها جلوه گر میشود. تصور اینکه در خلال سالهای متمادی این مکانها نظاره گر اتفاقات بسیار زیادی بوده اند حس نوستالژی خاصی به آدمی میدهد.
در سالهای خیلی قبل تلویزیون ایران فیلمهای پارتیزانی زیادی نشان میداد مثل پل رودخانه کوای یا چندین فیلم زیبای دیگر که نامشان را بخاطر ندارم. همیشه با دیدن مکانهای فیلمبرداری شده در سالهای بعد از جنگ جهانی (1945 به بعد) آرزو داشتم این مکانها را با همان شکل و شمایل قدیمی شان ببینم. مخصوصا در فیلمهای جنگ های شهری در یوگسلاوی سابق، لهستان، چکسلواکی سابق، و چند کشور بلوک شرق سابق را. چند سال قبل که به تفلیس مسافرت کردم به نوعی فضای آن فیلمها برای من تداعی شد. برای مدتی بدون توجه به گذر زمان محو تماشای این مکانها شدم انگار که همان سالهاست با همان شکوه و عظمت فقط با یک تغییر جزئی مانند آکادمی ملی علوم، میدان جمهوری، چند پل قدیمی ساخته شده بر روی رودخانه کورا (نام پلخا را بیاد ندارم)، ساختمانهای پر عظمت موجود در خیابانهای چاو چاوادزه و روستاولی و…. که همگی برایم بسیار لذت بخش بودند. در زمان حضور در تفلیس عکسهای زیادی از آنجا و مردم تفلیس گرفتم و با مراجعه به آنها حس حضور خودم در تفلیس را زنده میکنم. هنوز هم با نگاه به عکس این مکانها حس میکنم که از همان دوران قدیم زنده هستند و زنده خواهند ماند.